Ik wist niet dat ‘Heksenbos’ een soort officiële naam was.
Ik dacht dat mijn kinderen die naam zelf verzonnen hadden, toen ze kleiner waren en daar graag speelden.
Tegenover ons huis was ook een ‘veilige speelplaats’. Tenminste, volgens een brief van de gemeente, die we in de bus kregen, met een overzicht van ‘veilige speelplaatsen’ in de buurt. Tegenover ons, op de speelplaats van de voormalige Marnixschool, was toen nog helemaal niks. De gemeente zal wel gedacht hebben: als er geen speeltoestellen zijn, kan ook niemand eruit vallen, dus dat is veilig.
Mijn kinderen gingen liever naar het heksenbos. Dat stond niet op de kaart met veilige speelplekken. Het was een rommelig stukje met bosjes en bomen. Eén van de laatste niet aangeharkte stukjes groen in Haarlem-Noord. Het was officieel dan misschien niet veilig, het was wel veel leuker om in te spelen.
‘We gaan naar het heksenbos.’ Ze riepen het alsof ze op avontuur gingen. Als je goed oplette, en met wat fantasie, kon je ze herkennen, de heksen.
Die mevrouw daar. En die man. Kijk, dat is er één. Mijn kinderen lazen Harry Potter, dus ze wisten dat ook tovenaars op bezems vlogen. De bomen in het heksenbos zaten er vol mee.
Klimtoestellen, schommels en wippen hadden ze niet nodig. In het heksenbos gebeurde altijd wat. Daar werd hun fantasie werkelijkheid, kwamen hun verhalen tot leven. Daar verzonnen ze een toverwereld bij elkaar. En konden ze uren spelen.
Een soort Torteltuin was het, dat heksenbos. Uit Pluk van de Petteflet, u weet wel. Ook zo’n stukje onduidelijk bos, dat ze aan wilden gaan harken tot Pluk en zijn vriendjes daar een stokje voor staken.
Dat schijnt ook met het heksenbos te moeten gaan gebeuren. Aanharken. Netjes maken. Verantwoord. Er gaan bomen gekapt worden – en ja, de gemeente heeft beloofd dat er groen voor in de plaats komt. Nieuwe bomen, ongetwijfeld keurig op een rij. Maar geen sprookjesbos meer. Geen speel-klim-fantasie-heksenbos.
Misschien moeten we er maar Hasselbramen planten, waardoor grote mensen weer kind worden, de boel door elkaar hasselen, er een lekker rommeltje van maken en hun plannen vergeten.
En mocht het toch allemaal keurig en fantasieloos worden daar in het heksenbos, laat ze dan niet gaan zeuren dat kinderen tegenwoordig alleen nog maar achter computers zitten en nooit meer buitenkomen.
René van der Rijst
Deze column is op maandag 5 november uitgezonden door Haarlem 105 vanuit het Verhalenhuis in de Immanuelkerk in Haarlem Noord
